Sığır nekrobakteriyozu

Sığır nekrobasillozu evcil ve yabani hayvanları etkileyen bulaşıcı bir hastalıktır. Buna cilt ve dokuların pürülan-nekrotik enfeksiyonu eşlik eder ve daha sonra mukoza zarlarının ve iç organların sürece dahil olması sağlanır.

Sığırlarda patolojiler

Görünüm nedenleri

Sığırlarda nekrobasillozun etken maddesi anaerobdur. Bu bir Gram negatif çubuk. Hareketsizdir, tartışma yaratmaz. Anaeroblar toprakta yaklaşık 2 ay, hayvanın su ve idrarında ise 2 hafta kadar yaşayabilmektedir. Çubukların taşıyıcıları enfekte ineklerdir. Uygun yaşam koşullarına nüfuz eden enfeksiyon hızla yayılır. Araştırmalara göre farelerin bulunduğu odalarda patolojinin hızlı gelişme riski devam ediyor.

Bulaşıcı bir hastalığın gelişmesinin ana nedenleri şunlardır:

• sığırların nemli ortamlarda tutulması;
• temizlik ve yatak değişimi eksikliği;
• hayvanın gübre ile sürekli teması;
• toynak tedavisinin eksikliği;
• sulak alanlarda yürümek;
• travmatik nesneler içeren düşük kaliteli yiyecekler.

Uzmanlara göre yetersiz beslenme ve yetersiz yaşam koşulları nedeniyle bulaşıcı hastalıklara yakalanma riski sürüyor. Sunulan faktörler tüm vakaların %90’ında temeldir.

Dengesiz ve düzensiz beslenme vücudun doğal direncinin (dirençlerinin) azalmasına neden olur. İhlaller ayrıca metabolik süreçler tarafından da kaydedilir. Sığırları besleme kurallarına uyulmalıdır, aksi takdirde tehlikeli patoloji riski artar. Hayvan, vücudun koruyucu fonksiyonundaki azalmaya bağlı olarak olumsuz faktörlere karşı duyarlı hale gelir.

Sığırların bakımı için yetersiz koşullar

Tatmin edici olmayan gözaltı koşulları, çeşitli patolojilerin oluşum sürecine yadsınamaz bir katkı sağlamaktadır. Çiftçi, nemi derhal ortadan kaldırarak, gübreyi ortadan kaldırarak ve zemini değiştirerek hayvanlar için iyi bir yaşam sağlamalıdır. Bu kategori, sıhhi standartlara uyumu ve tırnak tedavisi şeklinde hayvan bakımını zamanında içerir.

Kanıt

Bir uzmana muayene olmadan nekrobakteriyozun varlığını tanımak neredeyse imkansızdır. Hastalık çok sayıda klinik belirti ile karakterize edilir, ancak spesifik olmamaları nedeniyle diğer patolojilerin çoğunda doğaldırlar. Hastalığın ana belirtileri şunlardır:

• genel halsizlik;
• yemeyi reddetme;
• üretkenlikte azalma;
• hareket etme isteksizliği.

Uzuvlara yoğun hasar veren hayvan topallar ve sürekli toynaklarını çeker. Muayenede şişlik ve ağrı, kızarıklık ve yoğun cerahatli akıntı görülür. Uzvun hissedilmesi hayvanda kaygıya neden olur. İlk aşamada nekrozun net bir taslağı vardır, daha sonra yavaş yavaş genişleyerek ülser ve fistüller oluşturur. Bütün bunlara karakteristik bir koku eşlik ediyor.

Derinin yenilgisi boyun, meme ve cinsel organlarda sabittir. Patoloji yayıldıkça apseler ve ülserler ortaya çıkar. Sığırlarda mastitis var.

Sığırlarda mastitis

Derideki lezyon mukoza zarlarını kaplayarak hızla yayılıyor. Hayvanın ağız boşluğunda ödem ve nekrotik ülserler fark edilir. Bol tükürük ve gözyaşı kaydedilir. Terapötik bir etkinin yokluğunda iç organlar da zarar görür. Nekrotik lezyonlar mide, karaciğer ve akciğerlerin karakteristiğidir. Bu patoloji şekli en şiddetli olarak kabul edilir. Radikal yardımın yokluğunda hayvan 2-3 hafta içinde ölür.

Referans. Patolojik süreç dünyanın tüm ülkelerinde yaygındır; Belarus, Rusya ve Ukrayna topraklarında periyodik enfeksiyon salgınları kaydedilmektedir. İnekler risk altındadır, hastalığın yoğun yayılmasıyla hızlı bir kilo kaybı (50-100 kg) kaydedilir.

Teşhis

Tanı laboratuvar ve enstrümantal çalışmalara dayanarak konur. Hayvan, bir veteriner tarafından yapılan muayene ve hastalığın ana semptomlarının belirlenmesi eşliğinde kapsamlı bir muayeneye tabi tutulur.

Nihai teşhis aşağıdaki durumlarda yapılır:

• ciltte, mukozalarda ve iç organlarda karakteristik nekrotik lezyonların varlığında;
• atık ürünlerin incelenmesinde patojen mikroorganizmaların izolasyonunda.

Ayrıca şap hastalığı, ateş, pürülan endometrit, stomatit, tüberküloz ve viral tip ishal gibi hastalıkların dışlanması için ayırıcı tanı yapılır. Dışlama amacıyla araştırma yapılması gerekliliği gerekli bir önlemdir. Bunun nedeni nekrobakteriyozun klinik belirtilerinin spesifik olmaması ve diğer patolojik süreçlerle benzerliğidir.

Tedavi

Hasta hayvanlar mutlaka sağlıklı bireylerden izole edilir. Terapötik tedavi mümkün olduğu kadar erken başlar; sığırların refahı, etkinin doğruluğuna ve zamanında olmasına bağlıdır. Tedavi hem grup hem de bireysel tedavileri içerir.

Bireysel yöntemler aşağıdakileri içerir:

• toynakların cerrahi tedavisi (nekrotik dokuların, irin ve deformasyonun çıkarılması);
• dezenfektanlar (potasyum permanganat, furatsilin, kloramin) ve antimikrobiyal (levomesitin, eritromisin, tetrasiklin) etkisi kullanılarak etkilenen boşluğun sanitasyonu;
• tozlar ve tozlar formunda antiseptiklerle tedavi.

Kas içine uygulanan dibiyomisin

Patojenin etkilenen bölgeden uzaklaştırılması gerekir. Uzmanlara göre Dibiomisin oldukça etkili bir ilaçtır. Anaerobik basilin etkisini ve enfeksiyonun daha da yayılmasını engelleyerek kas içine uygulanır. Terapi süresi bireysel olarak belirlenir, çoğu durumda bir haftayı geçmez.

Hastalığın ileri evrelerinde doktorun endikasyonlarına göre ek olarak kas içi enjeksiyon da yapılır. Tedavi rejimi hayvanın genel durumuna göre ayarlanır.

Grup terapisi sistematik ayak banyolarına dayanmaktadır. Hayvanın hareket ettiği her yere kurulmaları gerekir. Banyolar, özellikle Çinko Sülfat veya Çinkosol gibi dezenfektan solüsyonlarının kullanımına dayanmaktadır. Etkilenen bölgelerin ek tedavisi, hem terapötik hem de profilaktik amaçlar için her 5-10 günde bir gerçekleştirilir.

İneğin muayenesi ve yapılan çalışmalara dayanarak veteriner hekim tarafından ayrıntılı bir tedavi rejimi derlenir. Çoğu durumda hastalıkla baş etmeye yönelik bağımsız girişimler olumsuz sonuçlarla sonuçlanır.

Dikkat! Kendi kendine ilaç tedavisi kesinlikle yasaktır! Çiftçi, hayvanını kaybetme ve yakınındaki çiftlik hayvanlarına bulaştırma riskiyle karşı karşıyadır.

Önleme

Önleme, enfeksiyonu önlemenin en iyi yoludur. Önleme, veterinerlik ve sıhhi kurallara uymaya dayanır. Uzmanlar, özellikle duyarlı hayvanlarda beslenmenin normalleştirilmesini öneriyor. Vücudun koruyucu fonksiyonlarının zayıflamasıyla inek, bulaşıcı bir patolojiyle hastalanma riskiyle karşı karşıya kalır. Bağışıklığı normalleştirmek için tavsiye edilir:

Stabifor

• Stabifor ilacının kullanımı (doktorun endikasyonlarına göre);
• sulu yemlerin hazırlanmasında bakteriyel başlatıcının kullanılması;
• konsantre gıdaların diyete dahil edilmesi;
• hayvana yeterli miktarda sıvı sağlanması;
• pH seviyesinin normalleştirilmesi.

Ek olarak uzmanlar mineral takviyeleri, multivitamin ve enzim komplekslerinin kullanılmasını önermektedir. Patolojinin gelişmesini önlemek için sadece beslenmenin değil aynı zamanda hayvanın yaşam koşullarının da normalleştirilmesi tavsiye edilir. Odanın sistematik olarak temizlenmesi, döşemenin değiştirilmesi ve gübrenin uzaklaştırılması gerekiyor. Temel sağlık standartlarının eksikliği, patojenin yayılma olasılığını artırır.

Hayvanın toynaklarının zamanında temizlenmesi ve kesilmesi gerekir (yeniden büyümüş parçalar olması durumunda). Cildin hasarlı bölgeleri bulunursa, bunlar iyot veya huş katranı ile tedavi edilmelidir. Hayvan sırtüstü pozisyonda sabitlenmelidir.

Çözüm

Nekrobakteriyoz, bir hayvanın ölümüne yol açabilecek tehlikeli bir hastalıktır. Bulaşıcı patolojinin gelişmesini önlemek için uzmanlar, sıhhi ve önleyici tedbirlerin alınmasını ve sığırlara dengeli beslenme sağlanmasını tavsiye ediyor. Hastalığın gelişmesiyle birlikte hayvanın acil bakıma ihtiyacı vardır. Terapi eksikliği hastalığın yayılması için ideal bir durumdur.