Trichinose bij varkens

Trichinose is een van de meest voorkomende ziekten die zowel wilde dieren als gedomesticeerd vee treft. Helminten die deze ziekte veroorzaken, voelen zich goed in het menselijk lichaam en komen er samen met geïnfecteerd varkensvlees in terecht. Het vinden van parasieten is moeilijk. Als de ziekte wordt vastgesteld, bevindt deze zich al in een laat stadium. Dat is de reden waarom varkenstrichinose meer aandacht en constante preventie vereist.

Trichinose van het varken

Oorzaken

De veroorzaker van trichinose zijn rondwormen, door wetenschappers toegeschreven aan het geslacht Trichinella. De twee meest voorkomende ziekteverwekkers zijn Trichinella pseudospiralis en Trichinella spiralis. Ook is de moderne wetenschap al op de hoogte van parasieten van deze soort, aangepast aan de ontwikkeling bij wilde en gedomesticeerde vogels.

Trichinose is een natuurlijke focale ziekte. Er zijn verschillende mogelijke bronnen van infectie bij tamme varkens:

• contacten met wilde zoogdieren (zwijnen, dassen, wolven, beren), die de belangrijkste dragers van de ziekte zijn;
• indirect contact via insecten die worden gegeten terwijl ze zich voeden met het weiland;
• het eten van de lijken van muizen, ratten, andere knaagdieren, voedselresten, rauw afval, de binnenkant van geïnfecteerde, eerder geslachte huisdieren.

Parasietlarven komen in ingekapselde vorm de maag van een varken binnen, waarna hun beschermende omhulsel wordt vernietigd en de intensieve ontwikkeling begint. Trichinella reproduceert in de twaalfvingerige darm. Actieve voortplanting begint gewoonlijk 3-4 dagen na inname van het varken. Gedurende 45 dagen van haar leven legt een vrouwelijke Trichinella gewoonlijk ongeveer 2000 larven.

Trichinella

Bewijs

Helaas is een tijdige detectie van trichinose niet altijd mogelijk, omdat deze ziekte bij veel varkens zonder ernstige symptomen optreedt. Alleen bij een zeer sterke infectie kunnen de afvalproducten van parasieten een vergiftiging veroorzaken. In dit geval zijn de volgende symptomen kenmerkend:

• verhoogde spiertemperatuur;
• dunne ontlasting;
• intensief gewichtsverlies;
• ernstig braken;
• spierpijn (varkens zijn inactief, gaan liggen en strekken hun benen);
• moeite met ademhalen;
• ernstige zwelling in de ledematen en nek.

De ziekte leidt niet altijd tot de dood. Maar het verbeteren van het ‘welzijn’ van varkens betekent niet dat ze geen dragers meer zijn. Na anderhalve maand produceert het lichaam van het dier antilichamen die bijdragen aan de vorming van immuniteit.

De larven die vanuit het maag-darmstelsel in het bloed zijn terechtgekomen, en daarmee in de spierweefsels van het dier, worden ingekapseld. Nu zijn ze klaar om zich te vestigen in de volgende vervoerder. Een paar maanden later zijn de capsules bedekt met kalk. In deze vorm kan Trichinella zo’n 25 jaar blijven bestaan, waardoor de kans op een nieuwe infectie nog steeds groot is.

Diagnostiek

Bij levende varkens worden immunologische reacties onderzocht om reeds gevormde antilichamen op te sporen. Een positieve reactie geeft aan dat het dier minimaal 3-4 weken besmet is.

Een toenemend aantal wetenschappers erkent de belofte van enzymimmunoassay. In zeldzame gevallen wordt een biopsie van stukjes spierweefsel uitgevoerd.

Trichinella in de spieren

Er zijn twee methoden voor postmortale diagnose:

• trichinoscopie (effectief voor uitgebreide en middelgrote invasie);
• vertering van spieren in het maagsap van kunstmatige oorsprong (het percentage detectie van Trichinella is zo hoog mogelijk, zelfs in het geval van een vroeg stadium van invasie).

Referentie. Talrijke onderzoeken hebben ook aangetoond dat Trichinella-larven nooit in de spieren van het hart worden aangetroffen.

Behandeling

Omdat de diagnose van een ziekte bij een levend dier buitengewoon moeilijk is, worden de behandelingsmethoden door de meeste moderne dierenartsen als onvoldoende en slecht ontwikkeld erkend. Onder de geneesmiddelen die in de darm gelokaliseerde parasieten kunnen vernietigen en het stadium van capsulevorming kunnen passeren, zijn er de volgende: mebendazol, thiabendazol, parbendazol, albendazol.

Er is een zekere kans om trichinose in het beginstadium van de infectie te stoppen of om het spierweefsel van een reeds ziek dier te zuiveren van ingekapselde parasieten.

Referentie. Er bestaan ​​nog geen effectieve methoden om de ziekte te bestrijden tijdens de meest actieve fase van de verspreiding van Trichinella in spierweefsel (migratiefase).

Preventie

Het dieet van dieren mag geen onverwarmd huishoudelijk afval omvatten, evenals karkassen van dieren en slachtafval. Soms neemt de kans op infectie toe als varkens vrij grazen op het grondgebied van een boerderij of nederzettingen.

Regelmatige deratisatie is verplicht. De districtsdierenarts moet op de hoogte worden gesteld van het optreden van karakteristieke symptomen bij dieren.

Lijken van dragers moeten worden verbrand

Dragende lijken moeten worden verbrand of verwerkt tot vlees- en beendermeel. Het begraven van dergelijke varkens is onaanvaardbaar vanwege de mogelijkheid dat ze worden opgegraven en opgegeten door honden of vleesetende wilde dieren.

Voor preventieve doeleinden moeten, zowel in vleesverwerkingsfabrieken als in huishoudens, alle varkenskarkassen worden onderzocht op de aanwezigheid van trichinose-pathogenen.

Conclusie

Tegenwoordig is er op wetgevend niveau een verbod op het slachten van varkens in de stal afgekondigd. Voor deze doeleinden moet een speciaal uitgeruste ruimte worden gebruikt. Het karkas van een geslacht dier moet aan een grondig veterinair onderzoek worden onderworpen. Als Trichinella-larven of hun sporen worden gedetecteerd, wordt het vlees als ongeschikt voor voedsel beschouwd en vernietigd. Dergelijke strenge maatregelen zijn te wijten aan het feit dat dit type worm zich zowel in het lichaam van een varken als in een menselijk lichaam even goed ontwikkelt.

https://youtu.be/4ZFwiFPS61U