Kazak beyaz başlı inek cinsi

Kazak beyaz kafalı inek cinsi, uzun yıllardır bilinçli olarak besi sığırı olarak yetiştirilmektedir. Sonuç olarak yetiştiriciler, yerel hayvan türlerinden elde edilen et verimini önemli ölçüde artırmayı ve kalitesini iyileştirmeyi başardılar. Aynı zamanda Kazak beyazbaş ırkının özelliklerinin iyileştirilmesine yönelik çalışmalar da devam etmektedir.

Kazak beyaz başlı inek sürüsü

Karakterizasyon

Bu tür sığırlar, belirgin bir et fiziğine ek olarak, seçim sürecinde elde edilen bir dizi başka özellik ile de ayırt edilir. Hayvanın sakin bir eğilimi vardır, hemen hemen her türlü hava koşuluna kolayca uyum sağlar ve erken gelişmişlik ile karakterize edilir.

Menşei

Kazak beyaz başlı ineği 1930’larda yetiştirildi. Anavatanı Rusya Federasyonu’nun güneydoğusu ve Kazakistan’dır. Gelecekteki yeni cins hattının temeli olarak yetiştiriciler, yerel ırkların en verimli dişilerini seçtiler ve onları Hereford boğalarıyla çaprazladılar. Özellikleri bakımından bu çeşitlilik, Kazak sığırlarının bireysel yerli ırklarına yakındır. Bu yaklaşım, yalnızca et verimliliğini arttırmayı değil, aynı zamanda dayanıklılığını ve diğer bazı nitelikleri de önemli ölçüde artırmayı mümkün kıldı.

Dahası, kombinasyonun o kadar başarılı olduğu ortaya çıktı ki, bugün Kazak beyaz başlı ineği genellikle yeni et türü ırkların yetiştirilmesinde temel olarak kullanılıyor. Aynı zamanda, onu yetiştiren yetiştiriciler, 1950 yılında başarılarından dolayı devlet ödülüne layık görüldü.

Referans. Bugüne kadar Kazakistan, Rusya’nın bazı güney ve doğu bölgeleri ve Özbekistan’daki çiftçiler bu inekleri yetiştiriyor. Moğolistan’a küçük bir hayvan da ihraç edildi.

Dış görünüş

Bu sığır cinsi yalnızca kırmızı bir renk alır. Sadece baş ve karın bölgesindeki, göğüs kemiğindeki ve bacakların ucundaki ayrı yün bölgeleri beyaz kalır. Hayvanın fiziği, besi hayvanının et türüyle tutarlıdır ve aşağıdaki özellikleri akla getirir:

• güçlü, iyi gelişmiş kemiklere sahip fıçı şeklindeki gövde;
• yetişkinlerde çevresi en az 190 cm olan geniş göğüs;
• gelişmiş jambona sahip kısa uzuvlar;
• sırt düz ve düz bir çizgidir;
• kışın yün uzun ve kalındır ve yazın uzunluğu önemli ölçüde azalır, bu da hayvanın ısıyı daha iyi tolere etmesini sağlar;
• iyi gelişmiş kaslar.

Bu cinsin görünümü

Yetişkin bir ineğin boyu omuzlarda en az 130 cm, genellikle 150 cm’dir. Eğik ölçümler yapılırken hayvanın vücut uzunluğu 155 cm’ye ulaşır. Dişinin ağırlığı 560 kg’ı geçmez, Kazak beyaz başlı çeşidinin boğaları 850 kg veya daha fazla büyüyebilir. 1100-1300 kg’lık bir kütleye ulaşan durumlar olmuştur.

Verimlilik

Seçim sırasında cinsin bireysel dalları da süt ürünleri yönünde geliştirildi. Bu nedenle günümüzde süt verimi yüksek soy hattının temsilcileri bulunmaktadır. Bu bağlamda Kazak ineğinin tüm temsilcileri aşağıdaki gruplara ayrılabilir:

• Et inekleri. Yıllık süt verimi 1500 kg’ı geçmez.
• Et hattı. Yıllık verimlilik 2500 kg sınırını aşabilir.
• Süt inekleri. Doğru besleme ve bakım ile 6000 kg süt üretebilmektedirler. Aynı zamanda et bileşeni de iyi gelişmiştir.

Süt son derece besleyicidir ve yağ içeriği en az %4’tür.

Yine de bu çeşit Kazak sığırlarının ana avantajı etin yüksek kalitesidir. Sığır eti, hassas dokusu ve ebrusıyla öne çıkıyor, bu yüzden yemek pişirmede çok değerli. Dişilerde hayvanın canlı ağırlığından et ürünü verimi en az %58’dir. Boğalarda bu rakam %60-62’ye çıkmakta, bazı durumlarda ise %68’e kadar çıkabilmektedir.

Buzağılar yüksek büyüme oranlarıyla karakterize edilir. Dengeli beslenmeyi sürdürürken genç hayvanlarda ortalama kilo alımı 800 gramdır. 8 aylıkken boğanın ağırlığı zaten 230 kg’a ulaşıyor. Pek çok yetiştirici buzağının doğumundan sonraki bir buçuk yıl içinde kesim işlemini gerçekleştiriyor. Şu anda ağırlığı kural olarak 400 kg’a ulaşıyor.

İçerik

Kazak beyaz başlı ineği, gözaltı ve dayanıklılık koşullarına ilişkin iddiasızlığıyla öne çıkıyor. Hayvan, bitki örtüsünün az olduğu meralarda tutulduğunda bile kendini iyi hisseder ve iyi bir kilo alımı sağlar. Buna ek olarak, hem yüksek hem de düşük sıcaklıklara güvenli bir şekilde tolerans gösterir ve 30 km veya daha uzun mesafelere sorunsuz bir şekilde dayanabilir.

Kazak beyaz başlı inek cinsi

Bu tür sığırları yetiştirirken gevşek bir içerik türü kullanmak en iyisidir. Maksimum kilo alımına ulaşmanızı ve yem rezervlerinin bir kısmından tasarruf etmenizi sağlayacaktır. Bu tutma yöntemi geniş yürüyüş alanlarında ve açık meralarda uygulanır.

Geceleri ve şiddetli donlarda inekleri tutmak için bir oda inşa ederken her bireyin en az 6 metrekare olması gerektiği unutulmamalıdır. M. boş alan. Çöpte çoğunlukla değiştirilemeyen saman kullanılır.

Yürüyüş alanı ahırın güney tarafında yeniden inşa edilirken, alanı kapsama türüne bağlıdır:

• Sert örtü varlığında sürüdeki her bireyin en az 8 metrekare olması gerekir. M. alan;
• yokluğunda bir ineğin alanı yaklaşık 25 metrekare olmalıdır. M.

Besleyiciler ve suluklar aralığın çevresine monte edilir. Bu cinsi beslerken hayvanların kendi başlarına girip çıkabilmeleri için ahırın kapısını kapatmamak daha iyidir. Tek istisna, üreme sırasında binadaki minimum hava akımının bile hariç tutulması ve uygun sıcaklık koşullarının sağlanması gereken buzağı odalarıdır.

Genel olarak bu tür sığırların soğuk mevsimde yetiştirdiği kalın yün nedeniyle yıl boyu meralarda beslenmeye oldukça uygundur.

Besleme

Gözaltı koşullarında olduğu gibi, bu tür sığırlar da iddiasız beslenmeleriyle ayırt edilir. Temeli meralardan elde edilen yeşil yemdir. Et inekleri için bu tür yiyecekler oldukça yeterli olacaktır.

Süt ürünleri yönünün temsilcilerine gelince, maksimum süt verimi elde etmek için yemlemenin biraz çeşitlendirilmesi gerekir. Kışın diyet şöyle görünecek:

• kaba yem (çoğunlukla saman) – toplam yemin %60-65’i;
• konsantre yem – %35-40.

Aynı zamanda yemlemede ve meralarda otlatma sırasında konsantre yemlere de yer verilmelidir.

Menünün hazırlanmasında önemli bir nokta da aşağıdaki gibi kullanılan çeşitli katkı maddeleridir:

Trikalsiyum fosfat

• sofra tuzu;
• Trikalsiyum fosfat;
• kemik tozu;
• özel florlanmış kalsiyum.

Damızlık olarak yetiştirilen boğaların ise mera veya meradan elde edilen ot ve samanın yanı sıra, aşağıdaki bileşenlerle de beslenmeleri çeşitlendirilmelidir:

• büyük hacimlerde yoğunlaşır;
• fasulye samanı ve taze yeşillikler (yonca, yonca);
• havuç, patates, silaj, pancar.

Doğumdan itibaren ilk 3 ayda genç hayvanların beslenmesinin ana bileşeni süttür. Ayrıca buzağının doğumdan sonraki 1-1,5 saat içerisinde hemen memeye bağlanması gerekmektedir. Böyle bir önlem, annenin kolostrumunda bulunan büyük miktarda immünoglobulin nedeniyle hayvanın bağışıklığını önemli ölçüde artıracaktır.

Gelecekte buzağıları yavaş yavaş konsantre yem ve yeşil gübrelemeye aktarabilirsiniz. Özel katkı maddelerinin ve ön karışımların uygun olduğu yeterli miktarda kalsiyum ve fosforun sağlanması da önemlidir.

Çözüm

Bu soy hattının tartışılmaz avantajları arasında, hızlı erken gelişme, yüksek et verimi, besleme ve bakımdaki iddiasızlık vurgulanmalıdır. Bu tür ineklerden elde edilen sığır eti, ebrulu ve lezzetli olması nedeniyle değerli olup, derisi yumuşaklığı ve elastikiyeti nedeniyle sanayide yaygın olarak kullanılmaktadır. Ancak hayvanın listelenen avantajlara ulaşması için yine de belirtilen üreme koşullarına uyması gerektiği unutulmamalıdır.