Rasa koni Abaza

Rasa koni Abaza była na Kaukazie bardzo ceniona, gdyż tylko te konie były przystosowane do lokalnych warunków geograficznych i trudnego terenu. W literaturze historycznej i fabularnej opisującej życie ludów górskich autorzy poświęcali tym zwierzętom wiele uwagi, podkreślając ich siłę, wytrzymałość i sprawność.

Konie Abazy

Rola hodowli koni dla ludu Abaza

Najważniejszym czynnikiem wyjaśniającym potrzebę hodowli koni Abazy były warunki naturalne panujące w ich miejscach zamieszkania:

• Wyboiste, kręte ścieżki.
• Strome zjazdy i podjazdy.
• Twardy teren na drogach.
• Krótkie godziny dzienne.
• Ciągła zmiana temperatury.

Innym czynnikiem, który odegrał rolę w konieczności używania wytrzymałych i silnych koni, były okresowe wojny, które toczyły się między Abazą a sąsiednimi narodami.

O tym, jak górale cenią konie, opowiadali nie raz podróżnicy, pisarze i poeci. Zatem zdaniem Edmunda Spensera nie ma na świecie człowieka, który „rozumiałby” i „czuł” konie lepiej niż Abaza i Czerkiesi. Taka postawa w połączeniu z potrzebą hodowli koni doprowadziła do powstania wyjątkowych koni Abaza. W XIX wieku zwierzęta te zyskały sławę poza Kaukazem.

Hodowlą koni Abaza zajmowali się wyłącznie przedstawiciele stanów arystokratycznych, z których każdy nadał stadzie własną nazwę (wywodzącą się od nazwiska). Konie koniecznie były także oznaczone marką rodzinną. Szczególnie popularna była rasa Tramov, wyhodowana przez książąt Tramov. Naoczni świadkowie opisują je jako wysokie, niezwykle piękne zwierzęta o ciekawym umaszczeniu: białe plamy na pysku, grzywie i ogonie. Takie konie od dawna uważane są za jedne z najlepszych wśród innych koni rasy kaukaskiej.

Później zwierzęta zaczęto sprzedawać do Austrii, Polski, Turcji, krajów Zatoki Perskiej. Wśród szlachty górskiej za najlepszy prezent uważano konie Abaza. Dlatego książęta kabardyjscy często przedstawiali zwierzęta władcom Moskwy.

Zalety rasy

Konie Abaza są szeroko rozpowszechnione ze względu na następujące cechy:

• Zręczność, energia, umiejętność pokonywania znacznych dystansów.
• Mało wymagający do jedzenia.
• Wytrzymałość. Zwierzęta spokojnie znosiły ostre zmiany temperatury, typowe dla obszarów górskich.
• Doskonały rozwój fizyczny.
• Wrażliwy słuch i węch – zwierzęta natychmiast wyczuły zagrożenie. Było to szczególnie prawdziwe, ponieważ Abaza byli często atakowani przez plemiona koczownicze i inne osiadłe.

Konie Abazy

Konie Abaza w ciągu kilku dni „dostosowały się” do jeźdźca, prawie nigdy nie wykazywały upartego charakteru i łatwo znosiły nawet ekstremalne niedogodności. Abaza używali koni do przemieszczania i transportu towarów wąskimi drogami i przełęczami górskimi. Dzięki wysiłkom kilku pokoleń zwierzęta te osiągnęły doskonałość. Odwiedzając słabo zaludnione zakątki Kaukazu, podróżnicy z innych regionów zauważyli wytrwałość i wydajność koni.

Potomkowie koni Abaza

Uważa się, że konie Abaza całkowicie zniknęły na początku XX wieku. Jednak według niektórych źródeł zwierzęta w pojedynczych egzemplarzach przetrwały nie tylko na Kaukazie, ale także poza Rosją.

Hodowcy rasy kaukaskiej kupowali konie Abaza w celu udoskonalenia rasy własnych koni. Uderzającymi przykładami takiego krzyżowania są rasy karaczajskie i kabardyjskie, z których każda zasługuje na szczególną uwagę.

Odniesienie. Najbardziej znanymi potomkami koni Abaza są konie karaczajskie i kabardyjskie, które z powodzeniem wykorzystywane są w rolnictwie, sportach jeździeckich i w sferze militarnej. A mieszkańcy górskich osad nadal wykorzystują zwierzęta jako alternatywę dla pojazdów.

Rasa karaczajska

Zwierzęta te pojawiły się w wyniku skrzyżowania najlepszych przedstawicieli ras Abaza i Kabardian. Górale potrzebowali zręcznych, bezpretensjonalnych zwierząt, które potrafiły błyskawicznie przystosować się do nieprzewidywalnych warunków pogodowych. Konie karaczajskie w pełni odpowiadały tym cechom. Pomimo niskiego wzrostu wytrwale znosili „kaprysy” natury i pewnie poruszali się po górach. Konie karaczajskie były aktywnie zaangażowane w lata wojny, szczególnie w obronie Kaukazu.

To, że zwierzęta należą do „tradycyjnych” skał widać gołym okiem. Wskazują na to następujące cechy:

• Małego wzrostu (średnia wysokość w kłębie – 1 m.).
• Szerokie, masywne ciało.
• Krótkie kończyny.
• Muskularne ciało.

Wśród przedstawicieli rasy dominują ciemne kolory: czarny, gniady itp. Jasne plamy na ciele zwierzęcia są rzadkością.

Konie karaczajskie

Z natury konie karaczajskie są posłuszne, oddane właścicielowi, bezpretensjonalne w żywieniu. Idealnie nadają się do jazdy konnej, rolnictwa, turystyki górskiej. Już teraz konie są wykorzystywane w wielu jednostkach wojskowych, na przykład w oddziałach granicznych. Najaktywniej zwierzęta hodowane są w „historycznym” regionie – Karaczajo-Czerkiesji, ale interesują się nimi także inne republiki rosyjskie.

Rasa kabardyjska

Historia pojawienia się koni kabardyjskich jest pełna wielu ciekawych faktów i przypuszczeń. Rasa ta uznawana jest za jedną z najstarszych – wiedziano o niej już w XIX wieku.

Konie kabardyjskie szybko dostosowują się do każdych warunków klimatycznych, spokojnie wytrzymują zmiany temperatury i ciśnienia w górach i zachowują stabilność nawet na wąskich ścieżkach. Ludy gór cenią konie za ich wysoką wydajność, energię i niesamowitą wytrzymałość. Zwierzęta dobrze radzą sobie zarówno pod siodłem, jak i w uprzęży, co czyni je uniwersalnymi.

Wygląd koni kabardyjskich jest charakterystyczny dla skał:

• Wysokość – od 1,50 do 1,60 m w kłębie.
• Szeroka klatka piersiowa, rozwinięte ciało.
• Kończyny z wyraźnie zaznaczonymi mięśniami.
• Mocne kopyta.
• Gruba grzywa i ogon.

Górale preferują zwierzęta gniade, szare lub czarne – uważane są za najbardziej wytrzymałe i silne. Istnieją jednak konie kabardyjskie w kolorze czerwonym lub barwnym.

Obecnie konie kabardyjskie są popularne w sporcie jeździeckim. Świetnie sprawdzają się w biegach długodystansowych. A dobroduszna natura, narzekanie i życzliwość zwierząt pozwalają na wykorzystanie ich w przedstawieniach cyrkowych, turystyce i programach rozrywkowych.

Konie Abaza, podobnie jak ich bezpośredni potomkowie, są połączeniem niesamowitej siły, odwagi, wytrwałości i przywiązania do człowieka. Dzięki przyjaznemu nastawieniu wykazują lojalność wobec właściciela nawet w najbardziej ekstremalnych sytuacjach. A jeśli dodamy do tych cech bezpretensjonalność zwierząt i silną odporność na różne choroby, stanie się jasne, dlaczego zapotrzebowanie na skały z roku na rok tylko rośnie.