Kenmerken van de Siberische berggeit

De Siberische steenbok is de enige geitensoort in zijn soort in de Altai-regio van Siberië, die ook voorkomt in de hooglanden van Mongolië, China, Afghanistan en India.

Siberische steenbok

De inhoud van het artikel:

Rasbeschrijving

Het wilde ras van deze geiten heeft zijn eigen onderscheidende kenmerken.

• De Siberische berggeit heeft een enorm, sterk, dicht lichaam en dikke, korte ledematen.
• De diepe borst eindigt met een korte nek, waarop een krachtig hoofd met een breed voorhoofd is opgericht, versmald.
• Mannelijke Siberische berggeiten zijn eigenaren van een grote stijve baard, die zwart of bruin kan zijn, tot 20 centimeter lang. Vrouwtjes hebben een kleine dunne baard.
• Volwassen individuen onderscheiden zich door de aanwezigheid van grote hoorns, evenals de kleur van de vacht, die een toon donkerder is dan die van jonge dieren.
• De Siberische berggeit groeit tot 100 centimeter schofthoogte, soms meer, en bereikt een lichaamsgewicht van 100 kilogram. Bij vrouwen zijn de indicatoren iets lager: tot 90 centimeter hoog en niet meer dan 75 kilogram.
• In de winter hebben dieren een lichte vachtkleur, die oker, geelachtig of grijs kan zijn. Als de jongen gelijkmatig gekleurd zijn, verschijnen er bij volwassenen en oude individuen naarmate ze ouder worden steeds meer donkere plekken op de vacht.

Veel geiten zijn de eigenaren van de zogenaamde “riemen” – bruine strepen in het midden van de bergkam.

De vacht is in de winter lang, tot 10 centimeter, dik en hard, met een goede ondervacht om de warmtebalans te behouden bij strenge vorst. De rui begint in het voorjaar van mei en gaat door tot juli, en tegen het midden van de zomer wordt de vacht merkbaar korter en verliest hij zijn dichtheid. Tijdens het ruien op bergstenen zie je vaak plukjes lichtgele geitendons.

Kenmerken van levende Siberische geiten

De Siberische steenbok probeert in aparte groepen te leven, dicht bij elkaar en in het zicht. In één kudde kunnen er vijf tot veertig geiten zijn. Soms bereikt het aantal van de groep maximaal 300 individuen. Volwassen Siberische berggeiten kunnen in 10 dieren afzonderlijk leven in moeilijk bereikbare gebieden, gescheiden van vrouwtjes en jonge dieren.

Jonge dieren, vooral mannetjes, kunnen zich tientallen kilometers van het hoofdhabitat verwijderen. Wetenschappers die de populatie van de Siberische steenbok bestudeerden, kwamen tot de conclusie dat dit gedrag van jonge dieren wordt verklaard door hun rol als pioniers op zoek naar nieuwe leefgebieden, waar alle andere groepen later geleidelijk naartoe verhuizen.

De rotsachtige hooglanden zijn een favoriete habitat voor Siberische geiten, omdat dit bijna de veiligste plek voor hen is. Omdat hij een slim en snel dier is, overwint de Siberische steenbok perfect puin en rotsspleten, beklimt hij hoge kliffen en schietloodlijnen. Ze hebben constante beweging met hoge snelheid nodig, dus heeft de natuur ze beloond met zachte hoefzolen die aan het glijdende oppervlak van rotsen blijven plakken, waardoor dieren zich een weg kunnen banen door plaatsen die ontoegankelijk zijn voor hun vijanden.

Voeding en voortplanting van het Siberische ras

Terwijl ze naar hooggelegen plaatsen klimmen, voeden geiten zich met grasrijke planten op alpengazons of in de steppe. In de winter kunnen ze afdalen naar laagsneeuwhellingen beneden, soms in bosgebieden, en kunnen ze de hele dag grazen. Tijdens de warme zomerperiode staan ​​ze ’s ochtends vroeg op van hun trektochten en trekken ze naar weilanden, waar ze zich in de hete uren verstoppen in de schaduw van rotsen, in opgeblazen gebieden of in besneeuwde gebieden, en terugkeren naar de weide nadat de hitte ’s avonds is afgenomen. .

Het terrein en de weersomstandigheden beïnvloeden de sleur van de Siberische steenbok, die meestal in de late herfst of vroege winter plaatsvindt. Meestal duurt de overgang ongeveer tien dagen, maar soms kan het wel twintig dagen of langer duren. Volwassen mannetjes die de leeftijd van vijf of zes jaar hebben bereikt, verzamelen 5-15 vrouwtjes in grote harems en brengen ze over, om ze te beschermen tegen jonge mannetjes.

Het Siberische vrouwtje brengt voor het eerst nakomelingen als ze de leeftijd van twee of drie jaar bereikt. Ze baart vijf of zes maanden lang nakomelingen en baart meestal in april-mei twee kinderen, soms komt het voor dat er drie welpen verschijnen. Vanaf de eerste dagen na de geboorte staan ​​de kinderen op en worden ze actief, waarbij ze hun moeder overal volgen. Tot laat in de herfst voedt de moeder haar kroost met melk, ondanks het feit dat ze een maand na de geboorte al gras kunnen eten.

Bedreigingen voor Siberische geiten

De Siberische berggeit is een ongewoon voorzichtig dier. Ze worden vaak voor gevaar behoed door hun uitstekende gezichtsvermogen, goede gehoor en reukvermogen. Wanneer de groep aan het grazen of rusten is, houdt de geit de omgeving in de gaten vanaf een rotspunt of grote rots, waarbij hij af en toe waarschuwt voor dreigend gevaar.

Zowel de jacht als de stroperij kunnen door mensen een potentiële bedreiging vormen voor Siberische geiten.

De belangrijkste natuurlijke vijand voor het dier is het sneeuwluipaard, dat zich verschuilt achter stenen en, als de gelegenheid zich voordoet, een grote sprong maakt, soms met een lengte van meer dan zes meter. Soms slaagt hij er niet in de Siberische geit bij te houden vanwege de ontoegankelijkheid van rotsachtige plaatsen. Meestal komt de jacht op de Siberische geit neer op het opzetten van hinderlagen boven de paden waar de dieren passeren om ze van bovenaf in te halen. In de winter worden oude geiten, die de sleur beu zijn, een prooi voor luipaarden, en in de zomer jonge, onvolwassen geiten.

Soms vallen wolven Siberische geiten aan, maar het lukt ze zelden om een ​​gehoornd dier in te halen. Jonge steenarenden kunnen aanvallen.

Vaak sterft de Siberische berggeit door voedselgebrek tijdens ijs of door neerdalende sneeuwlawines.

Onder natuurlijke omstandigheden kan de Siberische berggeit tot 17 jaar oud worden, een tamme geit in een dierentuin leeft tot 20 jaar.