Nekrobakterioza bydła

Martwica bydła jest chorobą zakaźną atakującą zwierzęta domowe i dzikie. Towarzyszy mu ropno-martwicze zakażenie skóry i tkanek, z późniejszym zajęciem błon śluzowych i narządów wewnętrznych.

Patologie u bydła

Przyczyny pojawienia się

Czynnikiem sprawczym martwicy bakteryjnej u bydła jest beztlenowiec. To jest pałeczka Gram-ujemna. Nieruchomy, nie stwarza sporu. Beztlenowce mogą żyć w glebie przez około 2 miesiące, a w wodzie i moczu zwierzęcia przez 2 tygodnie. Nosicielami pałeczek są zakażone krowy. Wnikając w sprzyjające warunki życia, infekcja rozprzestrzenia się szybko. Według badań ryzyko szybkiego rozwoju patologii pozostaje w pomieszczeniach, w których przebywają szczury.

Głównymi przyczynami rozwoju choroby zakaźnej są:

• trzymanie bydła w wilgotnych pomieszczeniach;
• brak sprzątania i zmiany pościeli;
• stały kontakt zwierzęcia z obornikiem;
• brak leczenia kopyt;
• chodzenie po terenach podmokłych;
• żywność niskiej jakości z traumatycznymi przedmiotami.

Zdaniem ekspertów ryzyko rozwoju choroby zakaźnej utrzymuje się przy niedożywieniu i niezadowalających warunkach życia. Przedstawione czynniki mają w 90% przypadków charakter zasadniczy.

Niezbilansowane i nieregularne odżywianie prowadzi do spadku naturalnej odporności (odporności) organizmu. Naruszenia rejestrowane są również od strony procesów metabolicznych. Należy przestrzegać zasad karmienia bydła, w przeciwnym razie wzrasta ryzyko niebezpiecznych patologii. Zwierzę staje się podatne na czynniki negatywne, co wynika ze zmniejszenia funkcji ochronnej organizmu.

Niezadowalające warunki utrzymania bydła

Niezadowalające warunki przetrzymywania w sposób niezaprzeczalny przyczyniają się do powstawania różnorodnych patologii. Rolnik musi zapewnić zwierzętom godny byt poprzez szybkie usuwanie wilgoci, usuwanie obornika i wymianę podłogi. Do tej kategorii zalicza się przestrzeganie norm sanitarnych oraz terminową opiekę nad zwierzętami w postaci leczenia kopyt.

Dowód

Rozpoznanie obecności martwicy bez badania specjalisty jest prawie niemożliwe. Choroba charakteryzuje się masą objawów klinicznych, jednak ze względu na niespecyficzność są one nieodłącznie związane z większością innych patologii. Do głównych objawów choroby należą:

• ogólne złe samopoczucie;
• odmowa jedzenia;
• spadek produktywności;
• niechęć do ruchu.

Przy intensywnym uszkodzeniu kończyn zwierzę utyka i stale ciągnie kopyta. Podczas badania obserwuje się obrzęk i bolesność, zaczerwienienie oraz intensywną ropną wydzielinę. Dotykanie kończyny powoduje u zwierzęcia niepokój. W początkowej fazie martwica ma wyraźny zarys, następnie stopniowo się rozszerza, tworząc wrzody i przetoki. Wszystko to towarzyszy charakterystycznemu zapachowi.

Klęska skóry jest ustalona na szyi, wymionach i narządach płciowych. W miarę rozprzestrzeniania się patologii pojawiają się ropnie i wrzody. Bydło ma zapalenie sutka.

Zapalenie sutka u bydła

Zmiana skórna szybko się rozprzestrzenia, obejmując błony śluzowe. W jamie ustnej zwierzęcia zauważalne są obrzęki i martwicze owrzodzenia. Rejestruje się obfite wydzielanie śliny i łzawienie. W przypadku braku efektu terapeutycznego cierpią również narządy wewnętrzne. Zmiany martwicze są charakterystyczne dla żołądka, wątroby i płuc. Ta forma patologii jest uważana za najcięższą. W przypadku braku radykalnej pomocy zwierzę umiera w ciągu 2-3 tygodni.

Odniesienie. Proces patologiczny jest powszechny we wszystkich krajach świata, okresowe ogniska infekcji odnotowuje się na terytorium Białorusi, Rosji i Ukrainy. Krowy są zagrożone, przy intensywnym rozprzestrzenianiu się choroby notuje się szybką utratę masy ciała (50-100 kg).

Diagnostyka

Diagnozę stawia się na podstawie badań laboratoryjnych i instrumentalnych. Zwierzę przechodzi kompleksowe badanie, któremu towarzyszy badanie lekarza weterynarii i identyfikacja głównych objawów choroby.

Ostateczną diagnozę stawia się w następujących przypadkach:

• w obecności charakterystycznych zmian martwiczych skóry, błon śluzowych i narządów wewnętrznych;
• w izolacji mikroorganizmów chorobotwórczych w badaniu produktów odpadowych.

Dodatkowo przeprowadza się diagnostykę różnicową w celu wykluczenia takich chorób jak pryszczyca, gorączka, ropne zapalenie błony śluzowej macicy, zapalenie jamy ustnej, gruźlica i biegunka o charakterze wirusowym. Konieczność prowadzenia badań w celu wykluczenia jest niezbędnym środkiem. Wynika to z niespecyficzności objawów klinicznych martwicy i jej podobieństwa do innych procesów patologicznych.

Leczenie

Chore zwierzęta są koniecznie izolowane od zdrowych osobników. Terapię leczniczą rozpoczyna się jak najwcześniej, dobrostan bydła zależy od prawidłowości i terminowości oddziaływania. Leczenie obejmuje zarówno środki grupowe, jak i indywidualne.

Poszczególne metody obejmują:

• leczenie chirurgiczne racic (usunięcie tkanek martwiczych, ropy i deformacji);
• sanitacja dotkniętej jamy za pomocą środków dezynfekcyjnych (nadmanganian potasu, furatsilina, chloramina) i działania przeciwbakteryjnego (lewomecytyna, erytromycyna, tetracyklina);
• leczenie środkami antyseptycznymi w postaci proszków i proszków.

Dibiomycyna, podawana domięśniowo

Patogen należy usunąć z dotkniętego obszaru. Według ekspertów Dibiomycyna jest lekiem wysoce skutecznym. Podaje się go domięśniowo, blokując działanie prątków beztlenowych i dalsze rozprzestrzenianie się infekcji. Czas trwania terapii ustalany jest indywidualnie, w większości przypadków nie przekracza jednego tygodnia.

W zaawansowanych stadiach choroby dodatkowo wykonuje się iniekcję domięśniową, według wskazań lekarza. Schemat leczenia dostosowywany jest w zależności od ogólnego stanu zwierzęcia.

Terapia grupowa polega na systematycznych kąpielach stóp. Muszą być zainstalowane we wszystkich miejscach, w których porusza się zwierzę. Kąpiele opierają się na zastosowaniu roztworów dezynfekcyjnych, w szczególności Siarczanu Cynku lub Zincosolu. Dodatkowe leczenie dotkniętych obszarów przeprowadza się co 5-10 dni, zarówno w celach terapeutycznych, jak i profilaktycznych.

Szczegółowy schemat leczenia ustala lekarz weterynarii na podstawie badania krowy i przeprowadzonych badań. Samodzielne próby poradzenia sobie z chorobą w większości przypadków kończą się niekorzystnym wynikiem.

Uwaga! Samoleczenie jest surowo zabronione! Rolnik naraża się na ryzyko utraty zwierzęcia i zarażenia zwierząt znajdujących się w jego pobliżu.

Zapobieganie

Zapobieganie jest najlepszym sposobem zapobiegania zakażeniom. Profilaktyka opiera się na przestrzeganiu zasad weterynaryjnych i sanitarnych. Eksperci zalecają normalizację żywienia, szczególnie u podatnych zwierząt. Przy osłabionych funkcjach ochronnych organizmu krowa jest narażona na ryzyko zachorowania na patologię zakaźną. Aby normalizować odporność, zaleca się:

Stabifor

• stosowanie leku Stabifor (zgodnie ze wskazaniami lekarza);
• zastosowanie startera bakteryjnego w przygotowaniu paszy soczystej;
• wprowadzenie do diety pokarmów skoncentrowanych;
• zapewnienie zwierzęciu wystarczającej ilości płynu;
• normalizacja poziomu pH.

Dodatkowo eksperci zalecają stosowanie suplementów mineralnych, multiwitamin i kompleksów enzymatycznych. Aby zapobiec rozwojowi patologii, zaleca się normalizację nie tylko odżywiania, ale także warunków życia zwierzęcia. Pomieszczenie wymaga systematycznego sprzątania, wymiany podłogi i usuwania obornika. Brak podstawowych standardów sanitarnych zwiększa prawdopodobieństwo rozprzestrzeniania się patogenu.

Kopyta zwierzęcia wymagają terminowego czyszczenia i przycinania (w przypadku odrastających części). Jeśli zostaną znalezione uszkodzone obszary skóry, należy je potraktować jodem lub smołą brzozową. Zwierzę należy unieruchomić w pozycji leżącej.

Wniosek

Nekrobakterioza jest niebezpieczną chorobą, która może prowadzić do śmierci zwierzęcia. Aby uniknąć rozwoju patologii zakaźnej, eksperci zalecają przestrzeganie środków sanitarnych i zapobiegawczych oraz zapewnienie bydłu zbilansowanej diety. Wraz z rozwojem choroby zwierzę potrzebuje opieki w nagłych wypadkach. Brak terapii jest idealnym warunkiem rozprzestrzeniania się choroby.