Hackne – historia i charakterystyka rasy

Hackney to rasa konia pociągowego wyhodowana w Anglii. Wśród innych odmian zwierzęta te wyróżniają się szczególnie wysokim krokiem, wdzięcznym i płynnym kłusem oraz spokojnym, ale energicznym charakterem. Historia tej linii rasy liczy ponad stulecie i do dziś konie tego typu są wysoko cenione przez hodowców koni.

Koń Hackne’a

Historia rasy

Przodkami linii rasy Hacknee były klacze angielskie, które hodowano w hrabstwie Norfolk, oraz roadstery – ogiery hiszpańskie. W wyniku selekcji udało się wyhodować napięte, pełne wdzięku konie, które nazywano kłusakami z Norfolk.

W toku dalszych prac selekcyjnych hodowcy skupili się na poprawie szybkości i wyglądu takich żywych stworzeń. W tym celu w procesie hodowli wykorzystywano także konie pełnej krwi angielskiej. Potomstwo otrzymane od takich rodziców zaczęto nazywać hackne. Pierwszym i jednym z najbardziej znanych przedstawicieli rasy jest ogier Shales, który urodził się w 1760 roku.

Posiadanie ogiera Hackney na farmie było wówczas w Anglii uważane za bardzo prestiżowe. Zwierzęta kupowali dla siebie zamożni rolnicy, hodowcy, wybitni uczestnicy sportów jeździeckich. Do popularności takich koni przyczyniła się dodatkowo poprawa dróg w kraju. Haknae były używane wyłącznie jako konie pociągowe. Właściciele zaprzęgali je do bogatych załóg i często rywalizowali ze sobą podczas wycieczek międzymiastowych.

Na początku XX wieku pewna liczba takich koni została dostarczona statkami do Ameryki. W tym okresie rasa stała się główną rasą wykorzystywaną w załogach, a liczba jej przedstawicieli stale rosła.

Oficjalna nazwa wszystkich ulepszonych koni pociągowych została nadana w 1883 roku. Słowo „hacknee” ma francuskie korzenie i pierwotnie zostało przetłumaczone jako „horse tempor” lub „koń nadający się dla pań”. Za pomocą tego oznaczenia hodowcy próbowali odróżnić zwierzęta od większych koni, którymi posługiwali się rycerze.

Odniesienie. W toku selekcji, oprócz głównego typu rasy, hodowano także konie typu kucyka. Wykorzystano do tego krew słynnych walijskich kuców. Zwierzęta obu typów wpisywane są do jednej księgi stadnej.

Wygląd i charakter

Budowa ciała przedstawicieli rasy jest pełna wdzięku i sucha. Wzrost kuca w kłębie zwykle nie przekracza 146 cm. Zwykłe kłusaki dorastają do 145-164 cm. Cechy zewnętrzne zwierzęcia obejmują:

Wygląd konia Hackney

• zwarte, muskularne ciało;
• szerokie ramiona;
• głęboka klatka piersiowa;
• tył lekko wysklepiony;
• wydłużona szyja kończy się nieproporcjonalnie małą głową z krótkimi uszami;
• krótkie kończyny z wyraźnymi mięśniami, ścięgnami i mocnymi kopytami o prawidłowej formie;
• ogon osadzony wysoko, grzywa krótka, rzadka, o jedwabistej sierści.

Kolor hacknee jest najczęściej ciemnobrązowy. Kolor czerwony i gniady są mniej powszechne.

Charakter takich koni jest na ogół łagodny, ale nie spokojny. Są przyjazne w stosunku do innych zwierząt i ludzi, podatne na szkolenie, łatwo znoszą długie podróże, jednak w niektórych przypadkach nadal miewają napady drażliwości z powodu dużej energii. Kucyki mają zazwyczaj spokojny i niewzruszony temperament.

Cechy rasy

Linię rasy Hacknee wyróżnia szeroka lista zalet. Należą do nich:

• koń doskonale radzi sobie z lekkimi pojedynczymi powozami;
• podczas przewożenia dużych powozów zwierzęta harmonijnie współpracują w grupie i posłusznie wykonują polecenia woźnicy;
• konie wyróżniają się wysokim, wdzięcznym krokiem, w którym staw skokowy unosi się prawie do głowy;
• doskonała kondycja fizyczna, która u koni utrzymuje się przez kilka lat.

Spośród wad linii rodowodowej należy zauważyć, że zwierzę nie mieści się dobrze pod siodłem. Piękne, pełne gracji ruchy konia nadają się do jazdy w uprzęży, jednak pod siodłem porusza się on dość wolno, dlatego rzadko wykorzystuje się go w ten sposób. Ponadto unikalne nachylenie zapewnia silne wstrząsy i dyskomfort dla jeźdźca podczas jazdy.

Często podkreśla się także, że klacze tej rasy często wykazują zwiększoną pobudliwość i drażliwość. W efekcie wprowadza to pewne trudności w pracy ze zwierzętami.

Koń Hackney

W procesie hodowli koni rzadko krzyżuje się je z innymi liniami rasowymi. W wyniku tego zmieszania krwi pierwotne cechy koni często ulegają pogorszeniu. W rzadkich przypadkach stosuje się hodowlę z rasowymi końmi angielskimi, ale wykorzystuje się do tego wyłącznie klacze rasy Hackney.

Uwaga! W księdze stadnej potomstwo z takiego skrzyżowania jest już odnotowane jako półkrwi.

Aplikacja

Czasy, gdy konie Hackne były powszechnie używane w powozach, minęły wraz z pojawieniem się pierwszych samochodów. Od tego czasu popularność tych zwierząt znacznie spadła. Dziś takie konie są najczęściej pokazywane na różnych wystawach. Typ duży występuje w uprzęży pojedynczej lub grupowej. Z tej okazji kucyki są pokazywane publiczności.

Miniaturowi przedstawiciele odmiany są cenieni nie tylko za ekskluzywny wygląd. Podobnie jak w przypadku większych przedstawicieli, brana jest pod uwagę wysokość i wdzięk kroku, z którym kucyki radzą sobie równie dobrze.

Kucyki Hackney prezentowane są w kilku klasach. Również na wystawach demonstrują dwa rodzaje chodu:

1. Ryś parkowy. Zwierzę podnosi swoje kończyny wysoko, porusza się powoli i z lekkim opóźnieniem kończyny w górnym punkcie.
2. Szybki kłus. Prędkość jest znacznie zwiększona. Zwierzęta gospodarskie przystępują do takiego chodu na polecenie sędziów obserwujących.

Odniesienie. Obecnie nie ma praktycznego zastosowania dla takich żywych stworzeń. Nie są również używane w wyścigach sportowych i sportach z uprzężą.

Szkolenie

Jak już wspomniano, głównym powodem dużego zainteresowania rasą był jej wyjątkowy wysoki krok, którym jej przedstawiciele zadziwiają publiczność. Aby uzyskać od zwierzęcia pełen wdzięku kłus, należy zapewnić mu odpowiednie szkolenie i edukację.

Większość zajęć prowadzona jest dla konia w określonej pozycji. Zakłada lekko ułożone tylne nogi i podniesioną głowę. Również na wystawach normą jest wysoki ogon i aby to osiągnąć, zakłada się na konia specjalną uprząż.

Konie rasy Hackne są dość drażliwe i stale wymagają uwagi właściciela podczas zajęć, dlatego zwierzęta najlepiej radzą sobie, gdy właściciel traktuje je ostrożnie, z uczuciem i troską.

Konie Hackney

Konie przydzielone do drużyny również wymagają odpowiedniego przeszkolenia. Dopuszczalne są do tego ogiery i klacze, które ukończyły już 4. rok życia, przy czym należy wcześniej ustalić, czy zwierzę będzie chodzić w zaprzęgu pojedynczym czy grupowym. W drugim przypadku rozróżnia się pary, czwórki i tandemy. Każdy z wymienionych gatunków wymaga starannej selekcji kandydatów, która jest realizowana na podstawie zachowania koni, momentów zewnętrznych i innych cech.

Swego czasu dorożki były jedną z najpopularniejszych linii rasowych w Anglii i Ameryce. Dziś, choć zapotrzebowanie na takie zwierzęta znacznie spadło, nadal są one wysoko cenione przez amatorów i profesjonalnych hodowców za wyjątkowy ruch i wysoką postawę. Osiągnięcie spektakularnego chodu u takich koni jest możliwe tylko przy zastosowaniu odpowiedniego treningu zwierzęcia.