Rasa koni kabardyjskich jest naprawdę wyjątkowa. Pochodzące z Północnego Kaukazu konie te uważane są za jedną z najstarszych linii rasowych. Wielowiekowy rozwój tej rasy w górach zapewnił jej przedstawicielom niesamowitą wytrzymałość, dzięki czemu znaleźli się w gronie liderów współczesnego kilometrażowania i triathlonu. Ale konie te zyskały światową sławę nie tylko dzięki wytrzymałości i wytrzymałości. Wiele innych cech Kabardianów zaskakuje zarówno profesjonalnych hodowców, jak i po prostu amatorów. Co więcej, od czasów starożytnych o większości z nich krążą niesamowite legendy.
Konie kabardyjskie
Historia
Rasa kabardyjska ma dość bogatą i burzliwą historię. Za miejsce narodzin tych zwierząt uważa się Kabardę, jeden z historycznych regionów północnej części Kaukazu. Konie rodowodu kabardyjskiego wyhodowali ludzie Adygów, którzy noszą także nazwę „Czerkiesi”.
Pochodzenie rasy
Jedną z najwcześniejszych wzmianek o rasie koni czerkieskich (jedna z nazw historycznych) jest dzieło Jozafata Barbaro, pochodzące z XIX wieku. Badacz zauważa, że życie ówczesnych Czerkiesów było nierozerwalnie związane z ich końmi. Lud ten prowadził siedzący tryb życia z rozwiniętymi tradycjami rolniczymi, ale nieustannie musiał bronić swoich granic przed agresywnymi sąsiadami. Dla ochrony mienia przedstawiciele narodowości wyprowadzali wytrzymałe, mocne i zręczne konie, które równie skutecznie sprawdzały się w walce, podczas długodystansowych przepraw po terenie górzystym, podczas uprawy roli, a także jako zwierzę juczne. .
Nie wiadomo na pewno, jak dokładnie rasa rozwinęła się przed XIX wiekiem. W związku z tym badacze opierają się na dwóch głównych teoriach:
- Według pierwszego konie takie rozwijały się oddzielnie w ramach tej samej grupy rasowej. Jej zwolennicy twierdzą, że wiele wyjątkowych cech zwierząt zostało rozwiniętych w wyniku rygorystycznej selekcji i specjalnego szkolenia zwierząt. Do ich rozwoju przyczynił się niebezpieczny teren z masą wąskich górskich ścieżek, wąwozów i klifów.
- Druga mówi, że rasa kabardyjska rozwinęła się na bazie przywiezionego przez nomadów konia stepowego, którego skrzyżowano z przedstawicielami ras orientalnych. Uważa się, że były to ogiery arabskie i konie sprowadzone z Persji.
Adygowie pasli swoje stada przez cały rok. Ponadto latem zabierali je na małe pastwiska na dużych wysokościach, a wraz z nadejściem zimowych przymrozków wypędzali je u podnóża wzgórz i na rozległe równiny. Ciągłe zmiany uczyniły zwierzę odpornym i wszechstronnym. Równie dobrze radził sobie ze wspinaniem się po górskich ścieżkach i szybkim poruszaniem się po płaskim terenie. Ponadto konie te charakteryzowały się niesamowitą zwinnością i odwagą, co czyniło je przydatnymi zarówno w walce, jak i w transporcie towarów na większe odległości.
Okres największej popularności
Rasa stała się powszechnie znana pod koniec XIX wieku. To właśnie w tym okresie po Europie i Azji zaczęły krążyć opowieści o wybitnych zręcznych, szybkich i wytrzymałych koniach z Kabardy. Spowodowało to, że szlachta i zamożni kupcy zaczęli coraz częściej odwiedzać ten region, aby pozyskać takiego ogiera w swoich zbiorach. Co więcej, każdy z nich oferował wówczas po prostu bajeczne sumy.
Koń kabardyjski
Koń ten był wysoko ceniony przez szlachtę z Turcji i Krymu. Kupowali je w dużych ilościach. Niedługo potem władzę nad tym regionem Kaukazu przejęło Imperium Rosyjskie. Doprowadziło to do zawieszenia rozwoju wielu dziedzin życia Czerkiesów. Jednak tendencja ta nie wpłynęła na hodowlę koni kabardyjskich. Wręcz przeciwnie, władze wspierały hodowców wszelkimi możliwymi sposobami, doceniając walory fizyczne i temperament ogierów.
Spadek
Zwinność i wytrzymałość ulepszonej rasy koni czerkieskich cieszyły się dużym zainteresowaniem również podczas drugiej wojny światowej. Takie zwierzęta były niezbędne podczas przejść żołnierzy radzieckich przez trudny górzysty teren. Dzięki temu formacje wojskowe były niezwykle mobilne i wydajne.
Ale użycie w działaniach wojennych doprowadziło do masowej śmierci bydła tych koni. Co więcej, podczas okupacji Kabardyno-Bałkarii najeźdźcy wywieźli dużą liczbę koni, co prawie doprowadziło do całkowitego zniknięcia rasy.
Z biegiem czasu został on jednak przywrócony. Aby jednak zwrócić liczbę zwierząt gospodarskich, użyto rasowych ogierów angielskich. Po takim połączeniu wielu ekspertów sprzeciwia się przywróceniu pierwotnej nazwy otrzymanej rasy. Proponują postrzegać go już jako anglo-kabardyjski. Nowi przedstawiciele linii rasy, oprócz zwiększonej szybkości, charakteryzowali się także dobrą zdolnością skokową.
Kolejnego zagrożenia wyginięciem Kabardyjczycy spodziewali się pod koniec lat 90., kiedy to padła większość klaczy wyspecjalizowanych stadnin. Niemniej jednak specjalistom ponownie udało się przywrócić bydło tej rasy na początku XXI wieku.
Opis rasy
Konie rasy kabardyjskiej, hodowane na wyżynach Kabardy, równie dobrze czują się zarówno w górach, jak i na nizinach i pogórzach. Trudne warunki, w jakich rozwijała się linia rasy, obdarzyły jej przedstawicieli odpornością na niskie temperatury, a także nagłe spadki ciśnienia. Ponadto zwierzę wyróżnia się dobrze rozwiniętym zmysłem równowagi i doskonale wyczuwa ścieżkę nawet podczas pokonywania wąskich szczytów górskich.
Warto zauważyć, że podczas selekcji tej odmiany koni powstało kilka typów zwierząt. Dlatego oprócz ogólnych momentów zewnętrznych, każdy z nich obejmuje szereg indywidualnych, właściwych tylko określonemu typowi.
Rasa koni kabardyjskich
Typy wewnątrzrasowe
Różne typy wyglądu ogierów kabardyjskich ukształtowały się w wyniku określonych warunków utrzymania, karmienia i hodowli zwierząt. Trzy z głównych to:
- Charakterystyka. Przedstawiciele tej branży właściwie całkowicie powtarzają standard. Wyróżniają się suchą sylwetką, małą schludną głową, krótką grzywą i ogonem.
- Masywny. W przeciwieństwie do charakterystycznych, uznawanych za standardowe zwierzęta wierzchowe, zwierzęta takie są już lekkie. Wyróżniają się gęstszym, powalonym ciałem, krótką grubą szyją, mocnymi nogami. Kręgosłup jest szeroki i mocny, mięśnie są lepiej rozwinięte.
- Orientalne lub jasne. U przedstawicieli tego typu budowa jest znacznie bardziej sucha, a formy są bardziej określone niż u zwierząt charakterystycznego typu. Takie konie są wykorzystywane wyłącznie do jazdy konnej. Oprócz wdzięcznego wyglądu wyróżniają się także żywym temperamentem i nadmierną energią.
Największy inwentarz żywy to zwierzęta typu charakterystycznego (podstawowego). Najmniejszą grupę stanowią przedstawiciele podtypu wschodniego. Również w pewnym stopniu typy te są dystrybuowane ze względu na miejsce hodowli. Tak więc konie masywne są najbardziej poszukiwane wśród hodowców na terytorium Stawropola. W samej Kabardyno-Bałkarii są one wyjmowane rzadziej.
Warto zauważyć, że choć każdy z typów implikuje szereg własnych cech, to jednak główna część momentów zewnętrznych jest dla nich podobna. To właśnie pozwala nam sklasyfikować wszystkie typy jako jedną rasę.
Zewnętrzny
Na wygląd tych zwierząt duży wpływ miał także górzysty teren, w którym się rozwijały. Ich skład jest suchy, a wymiary małe. Średni wzrost przedstawicieli linii rasy waha się w granicach 149-157 cm. Masa takich żywych stworzeń z reguły nie przekracza 400 kg.
Spośród cech budowy konia wyróżnia się następujące punkty:
- proporcjonalnie złożone ciało z rozwiniętymi mięśniami, więzadłami i minimalną ilością tłuszczu podskórnego;
- proste, mocne plecy;
- szeroki, lekko opadający zad;
- długie, suche nogi z mocnymi ścięgnami i wydłużonymi przedramionami;
- charakterystyczna szabla tylnych nóg;
- potężna głęboka klatka piersiowa;
- muskularna krótka szyja;
- mała głowa z garbem.
Jedną z najbardziej unikalnych cech tej rasy są kopyta. Mają kształt szkła, sugerują szczególną twardość i wytrzymałość. Zapewniają zwierzęciu dużą zwrotność na górskich szlakach. Hodowcy starannie rozwinęli tę cechę u swoich koni. Jednym z najskuteczniejszych sposobów hartowania kopyt źrebiąt było prowadzenie ich pod prąd górskich rzek o kamienistym dnie. Taki trening zapewniał odpowiednią siłę kopyt, co pozwalało nie podkuwać ogiera.
Grzywa i ogon Kabardyjczyków składają się z rzadkich włosów i sugerują pewną falistość.
Garnitury Kabardyjczyków
Kolory koni kabardyjskich są dość zróżnicowane. Co więcej, od czasów starożytnych Czerkiesi byli niezwykle odpowiedzialni za wybór koloru zwierzęcia. Odpowiednio określili nawet cechy użytkowe zwierzęcia i przydatność do określonych warunków użytkowania konia. W ich codziennym życiu krążyły następujące przekonania dotyczące głównych garniturów:
- Zatoka. Większość bydła koni kabardyjskich może pochwalić się tym kolorem. Czerkiesi cenili go ponad wszystko i wierzyli, że taki koń jest skuteczny zarówno w dzień, jak i w nocy.
- Woronaja. Ten kolor jest znacznie rzadszy. Co więcej, Czerkiesi byli pewni, że wskazane jest używanie czarnych koni tylko w nocy. W ciągu dnia stają się słabsze.
- Rudowłosy. Najczęściej temu kolorowi towarzyszy również biała plama biegnąca wzdłuż przodu pyska. Uważano, że konie w tym kolorze są niezwykle wrażliwe na światło słoneczne. Dlatego nie mogli w pełni ujawnić swoich możliwości, kierując się pod słońce.
- Mysi. Są znacznie rzadsze niż inne. Kolor ten świadczył hodowcom o niewystarczającej wytrzymałości kopyt.
- Pstrokacizna. Konie, które łączyły kilka kolorów w kolorach, w ogóle nie były używane w jeździectwie.
Kolor koni kabardyjskich
Do chwili obecnej wybór rdzennych Czerkiesów nie jest tak trudny. Dlatego główne garnitury można znaleźć w różnych kolorach i kombinacjach.
Charakter i temperament zwierząt
Charakter ogierów i klaczy czerkieskich jest raczej sprzeczny. To odważne, energiczne i spokojne zwierzęta. Jeśli właściciel takiego konia okaże mu należyty szacunek i troskę, zapewni mu należytą opiekę, koń będzie mu odpowiadał oddaniem i całkowitym posłuszeństwem. Warto zauważyć, że takie żywe istoty mają dobrze rozwinięte zdolności umysłowe. Konie są łatwe w szkoleniu, a w procesie interakcji z jeźdźcem z łatwością rozumieją go i jego potrzeby.
Ale nie powinniśmy zapominać, że są to również bardzo dumne zwierzęta. Nie tolerują obelg i przemocy okazywanej pod ich adresem. Próbując skrzywdzić konia, jest w stanie zareagować w podobny sposób. Ponadto przy częstych przejawach przemocy ze strony właściciela takie konie będą wyjątkowo agresywne i będą reagować oporem na polecenia. I w tym przypadku nie ma potrzeby mówić o oddaniu.
Ze względu na tę cechę linii rasy jeźdźcy koni kabardyjskich, podobnie jak hodowcy, nigdy nie używają biczów i ostróg. Takie metody przekazywania poleceń są odpowiednie dla innych odmian. Posłuszeństwo u Kabardyjczyków osiąga się poprzez wyjątkowo surowy trening i właściwą opiekę nad zwierzęciem.
Cechy opieki i hodowli
Od czasów starożytnych mieszkańcy Kabardyno-Bałkarii hodowali konie kabardyjskie w sposób stadny. Ponadto warunki trzymania i tresury takich zwierząt były dość surowe. Młode ogiery i klacze trzymano na zewnątrz do 9. roku życia. Dopiero potem pozwolono je przenieść do zadaszonych stajni, gdzie zapewniono im odpowiedni komfort.
Takie podejście umożliwiło hartowanie ciała zwierzęcia, zwiększając jego odporność na choroby i ekstremalne temperatury. Ponadto w warunkach półdzikich stado znajdowało pożywienie dla siebie, co czyniło żywe stworzenia bardziej bezpretensjonalnymi.
Dziś w wyspecjalizowanych zakładach hodowla stad jest nadal…
