Choroba tasiemca

Tasiemiec wieprzowy jest chorobą wywoływaną przez specjalny rodzaj pasożytniczych tasiemców. Wyrządza znaczne szkody przedsiębiorstwom trzody chlewnej, gdyż mięso w większości przypadków po zakażeniu staje się niezdatne do spożycia. Ponadto patogeny, które rozwinęły się w organizmie świni, mogą powodować choroby u ludzi. Dlatego niezwykle ważne jest, aby w porę zidentyfikować zakażone zwierzęta i rozpocząć leczenie.

Łańcuch wieprzowy

Co to jest tasiemiec świński?

Choroba ta u świń nazywana jest także wągrzycą. Wywołuje ją Cysticercus cellulosae lub tasiemiec. Robak wnika do ciała zwierzęcia, które w naturze pełni rolę żywiciela pośredniego dla pasożyta. Zakażenie następuje poprzez spożycie jaj, po czym wyłaniają się z nich larwy pęcherzowe, atakujące tkankę mięśniową świni. Czasami dotyczy to nerwów lub tkanki łącznej.

Przy niewielkiej liczbie larw pasożytów (Finn) ten typ choroby może przebiegać całkowicie bezobjawowo. Jeśli stężenie pasożytów w mięśniach lub narządach jest duże, wpływa to znacząco na ich funkcjonowanie.

Na zewnątrz larwa wygląda jak biała cysta wypełniona składnikiem odżywczym. Wewnątrz znajduje się rozwijający się robak. Wśród zwierząt na wągrzycę podatne są świnie domowe i dzikie. W tym przypadku nosicielem zarazków choroby mogą być króliki, zające, psy, koty i inne zwierzęta kopytne.

Przyczyny infekcji

Jak wspomniano wcześniej, tasiemiec jest pasożytem, ​​którego pełny cykl rozwojowy odbywa się wraz ze zmianą dwóch żywicieli. Człowiek jest ostatecznym (ostatecznym) żywicielem. U niego dorosły tasiemiec powoduje chorobę teniozy. Podczas choroby robak jest osadzony na ścianach jelita cienkiego i żywią się składnikami odżywczymi, które dostają się do organizmu wraz z pożywieniem. Jednocześnie podczas żerowania robak uwalnia do organizmu toksyczne produkty uboczne życiowej aktywności, które pogarszają stan zdrowia człowieka.

Tasiemiec w organizmie rozwija się niezwykle szybko. W przypadku braku środków terapeutycznych może urosnąć do 3 m lub więcej. Jednocześnie w ciele robaka codziennie rozwija się ponad 1 milion jaj, które są uwalniane do środowiska zewnętrznego wraz z kałem. Żywotność takich jaj utrzymuje się przez 18 miesięcy.

Struktura robaków

Zakażenie świń i innych zwierząt jajami pasożytów przebiega w następujący sposób:

1. Przez żywność, do której dostały się cząstki ludzkich odchodów.
2. Z wodą.
3. Razem z zakażonymi tkankami i częściami narządów wewnętrznych zwierząt poddanych ubojowi, które mogą być spożywane przez świnie, psy i koty.

Wraz z pożywieniem jaja dostają się do układu pokarmowego, gdzie ich skorupa rozpuszcza się pod wpływem soku żołądkowego. W ciągu następnych 2-4 miesięcy z uwolnionego zarodka rozwija się pełnoprawna larwa, która wraz z krwią przedostaje się do tkanek miękkich i zostaje w nich utrwalona. Po zdobyciu przyczółka w ciele świni robak w stadium larwalnym może żyć do 2 lat. Jeśli w tym czasie nie nastąpi ruch do ludzkiego ciała, larwy giną.

Jeśli chodzi o sposoby przeniesienia Finna na osobę, są dwa z nich:

1. Razem z mięsem. Przy długotrwałej ekspozycji termicznej tasiemiec w produktach mięsnych umiera. Ale słabe smażenie lub krótkotrwałe gotowanie nie może dać pożądanego efektu. Dlatego, gdy taka wieprzowina dostanie się do przewodu pokarmowego, Finowie zostają uwolnieni i zaczynają się rozwijać.
2. Kiedy służysz zwierzętom. Czasami Finowie mogą dostać się na ręce lub ubrania personelu. Jeśli podczas pracy na fermie trzody chlewnej nie zostaną zachowane standardy sanitarne, może dojść do zakażenia.

Odniesienie. Larwa tasiemca rozwija się w osobnika dojrzałego płciowo w ciągu 2-3 miesięcy. Jednocześnie, nawet jeśli w organizmie człowieka występuje tylko jeden pasożyt, nadal jest on w stanie się rozmnażać.

Objawy

Wągrzyca, która rozwija się, gdy zwierzęta są zarażone tasiemcem, przechodzi w postać subkliniczną lub utajoną. Dlatego prawie niemożliwe jest wykrycie obecności pasożyta u świń w odpowiednim czasie. Wyraźne oznaki choroby pojawiają się tylko wtedy, gdy wzrasta stężenie robaków w tkankach. Może o tym świadczyć:

• szybki, płytki oddech zwierzęcia;
• przerywane drgawki;
• obrzęk w różnych częściach ciała;
• niedokrwistość;
• zanik dotkniętych obszarów, który rozwija się w wyniku kurczenia się tkanek i blokowania normalnego przepływu krwi;
• odmowa karmienia i ogólna depresja;
• mogą wystąpić reakcje alergiczne, które powodują toksyny uwalniane przez robaki.

Jeśli Finowie przedostają się do serca wraz z krwią, często śledzone są różne zaburzenia w funkcjonowaniu narządu. Taka lokalizacja robaków może prowadzić do śmierci. Wraz z rozwojem dużej liczby larw w wątrobie choroba również kończy się śmiertelnie.

Głównymi miejscami koncentracji pasożyta w organizmie świni są:

• mięśnie szyjne i szkaplerzne;
• tkanka mięśniowa języka;
• mięśnie odpowiedzialne za żucie pokarmu;
• serce.

Objawy choroby

Odrębne formy wągrzycy sugerują lokalizację Finna w wewnętrznej powłoce oka, mózgu i szpiku kostnym, pod skórą. Ta specyfika choroby prowadzi do zmian w tych częściach ciała. Nie da się ich jednak zidentyfikować poprzez zwykłą, przyżyciową obserwację zwierząt.

Diagnostyka

Analiza serologiczna jest rzadko stosowana do diagnozowania wągrzycy u świń. Również pozytywny wynik podczas infekcji może wykazać diagnostykę rentgenowską. W tym przypadku zmiany chorobowe są widoczne na przezroczystych tkankach. Warto jednak zauważyć, że takie procedury praktycznie nie są stosowane ze względu na złożoność wdrożenia i nieopłacalność ekonomiczną.

W większości przypadków diagnozę przeprowadza się po śmierci lub celowym uboju zwierzęcia. W tym przypadku można prześledzić następujące zmiany patologiczne i anatomiczne u świni:

• zanik tkanki mięśniowej w dotkniętych obszarach;
• płuca mogą wyglądać jak w ostrym zapaleniu płuc;
• w przypadku uszkodzenia wątroby mogą wystąpić objawy zapalenia wątroby;
• tkanka mięśniowa jest silnie porośnięta tkanką łączną.

Ponadto badając mięso zwierząt po przypadku, można wykryć w nim żywych lub inaktywowanych Finów.

Leczenie

Tasiemiec wieprzowy w fazie larwalnej jest wyjątkowo odporny na wszelkiego rodzaju uderzenia. Dlatego obecnie nie ma skutecznych środków terapeutycznych dla zwierząt. Jedyne, co można zrobić, to inaktywować tasiemce w produktach pochodzenia wieprzowego. Wykonaj tę procedurę w następujący sposób:

1. Obróbka termiczna. Aby to zrobić, powstałe kawałki tuszy są cięte na grubość nie większą niż 8 cm i gotowane w dużym pojemniku przez co najmniej 3 godziny po ugotowaniu. W tym czasie tasiemiec umiera we wrzącej wodzie.
2. Zamrażać. Ochronna powłoka pasożyta jest w stanie wytrzymać niskie temperatury. Ale przy długotrwałym narażeniu nadal można go zneutralizować. W tym celu mięso umieszcza się w lodówce, gdzie temperaturę obniża się do -10 stopni w środku mięśnia. Następnie reżim temperaturowy zostaje wyrównany do -12 w pomieszczeniu i produkt działa przez kolejne 10 dni.
3. Solenie. W tym przypadku mięso z tuszy kruszy się na kawałki o masie 2,5 kg, nie więcej. Następnie wieprzowinę umieszcza się w wodzie z rozpuszczoną w niej solą, której masa stanowi co najmniej 10% całkowitej masy mięsa. W tej solance leży przez 20 dni.

Tusze wieprzowe

Oczywiście wszystkie powyższe środki znacznie psują smak wieprzowiny, ale mogą zapobiec całkowitej utracie produkcji. Co więcej, taką dezynfekcję przeprowadza się tylko wtedy, gdy skala infekcji jest minimalna. W przypadku dużej koncentracji robaków zwłoki zwierząt ubitych podlegają utylizacji. Do dezynfekcji dopuszcza się tuszę mięsną, na której odcinku mięśni widać nie więcej niż trzy tasiemce. Nacięcia wykonuje się w miejscach najbardziej prawdopodobnej lokalizacji pasożyta.

Zapobieganie

Ponieważ nie ma pełnego leczenia tasiemca u świń, jedynym sposobem ochrony przed rozprzestrzenianiem się pasożyta jest wdrożenie dobrych środków zapobiegawczych. Obejmują one:

• Zapewnienie optymalnych warunków sanitarnych zwierzętom i pracy ich personelu.
• Regularne kontrole pracowników gospodarstw rolnych i wszystkich osób mających kontakt ze świniami pod kątem obecności robaków w organizmie. Po ich wykryciu przeprowadza się odrobaczanie operacyjne.
• Stałe szerokie upowszechnianie informacji o chorobach pasożytniczych i sposobach ich zapobiegania.
• Wysokiej jakości i kompletne gotowanie mięsa przed spożyciem.

Niektóre środki weterynaryjne zapobiegają również rozwojowi tasiemca wieprzowego. Najważniejsze z nich to:

• Obowiązkowa kontrola wieprzowiny podczas uboju zwierząt w fabrykach i rzeźniach. W przypadku uboju w prywatnych gospodarstwach domowych pożądane jest, aby mięso było również sprawdzane przez lekarza weterynarii przed spożyciem. W przypadku sprzedaży wymagane jest sprawdzenie.
• Obowiązkowa okresowa kontrola gospodarstw w celu ustalenia zgodności rzeczywistych warunków przetrzymywania z ogólnie przyjętymi standardami.
• Staranne techniczne usuwanie narządów i pozostałości tusz martwych lub celowo zabitych zakażonych zwierząt. Zakaz dokarmiania psami i innymi zwierzętami takimi resztkami.
• Odławianie i regularne odrobaczanie bezdomnych psów.

Wniosek

Pomimo faktu, że tasiemiec wykorzystuje ciało świni jako żywiciela pośredniego, w przypadku przedostania się tasiemca do organizmu nadal istnieje ryzyko śmierci. Ponadto tasiemiec może powodować poważne szkody ekonomiczne w gospodarstwach produkujących trzodę chlewną, powodując, że mięso i tłuszcz zwierzęcy stają się niezdatne do spożycia. Dlatego do organizacji standardów sanitarnych dotyczących trzymania zwierząt i przestrzegania podstawowych środków zapobiegawczych należy podchodzić z całą powagą.