Kurczaki Megrul hodowane w Gruzji doskonale sprawdzają się nie tylko w fermach i fermach drobiu, ale także do hodowli na prywatnych podwórkach. Należą do kategorii produktywności mięsa i jaj. Do wyhodowania tej rasy hodowcy wykorzystali różne inne wysoce produktywne rasy: Brama, Langshan, Rhode Island i inne.
Pomimo niezbyt dużej produktywności jaj – zaledwie około 150 jaj rocznie, Megrula cieszy się popularnością wśród hodowców drobiu. Masa jaj waha się głównie w przedziale 54-56 gramów. Kolor skorupy brązowy. Dorosłe kury nioski osiągają żywą wagę jednego kilograma, siedemset gramów, a koguty mogą przybrać na wadze do dwóch kilogramów, trzystu gramów. Dojrzewanie u ptaka tej rasy następuje w wieku sześciu miesięcy. Zapłodnienie i wylęgalność jaj jest dość wysoka.
Rasa Megrul jest bezpretensjonalna, doskonale przystosowuje się do różnych warunków klimatycznych. Aby jednak uzyskać wyższą produktywność i smaczne mięso, pierzaste zwierzęta muszą być dobrze karmione i do tego konieczne jest stosowanie wysokiej jakości, pożywnej, zbilansowanej paszy. Nie ma specjalnych warunków trzymania tych ptaków.
Megrula – bardzo piękne kurczaki. Przeważnie występuje różnorodny kolor piór, nieco rzadziej – z pasiastym upierzeniem. Ptak ma małą głowę, szyja również nie jest zbyt długa. Grzebień jest piękny, w kształcie liścia. Ogon pierzastych zwierząt domowych jest umiarkowanie rozwinięty, klatka piersiowa wypukła, tułów ma zaokrąglony kształt, nogi nie są zbyt wysokie, mocne.
Hodowcy drobiu przedstawiają dwa typy populacji kurczaków Megrul: wschodnią i zachodnią. Ten pierwszy jest nieco lżejszy (kury mają około półtora kilograma, koguty dwa kilogramy), charakteryzuje się wyższą produktywnością jaj. Drugą populację – zachodnią – stanowią kurczęta o wyższej masie żywej (koguty osiągają 2 kg 800 g, a kury nioski – 2 kg 300 g), należą one raczej do typu mięsno-jajecznego.
Możesz dodać tę stronę do zakładek
